Waar is iedereen?
Het levert enorme druk op om als organisatie de verantwoordelijkheid te dragen over kinderen van andere mensen. Je wilt niets aan het toeval overlaten en stelt daarom alles in het werk om het vertrouwen dat je van de ouders krijgt, niet te beschamen.
Waar ligt de grens?
Binnen het onderwijs wordt er veel gereisd. Van de excursiereizen per touringcar in Nederland tot de internationale vliegreizen naar stageplekken in het verre buitenland. Door de grote diversiteit aan reizen worden deze binnen een onderwijsinstelling vaak decentraal georganiseerd. Hierbij wordt van diverse leveranciers gebruik gemaakt. Op basis van kwaliteit van het reisaanbod en de kennis over de voorbereiding en afstemming van reizen is dit een prima werkwijze.
Raak ze niet kwijt!
Wat ik me echter afvraag is of deze werkwijze de vindbaarheid van studenten en medewerkers optimaliseert. Er gebeuren rare dingen in de wereld waardoor soms snel ingegrepen moet kunnen worden. Maar hoe snel weet je dan als onderwijsinstelling of er mensen van jouw school ter plaatse zijn? En als je dat al weet, hoe kun je ze dan bereiken en wie binnen je instelling is de contactpersoon? Dat iemand weet waar iemand is, daar zal geen twijfel over bestaan. Maar wie is die iemand dan? Reizigers moeten makkelijker vindbaar zijn, ongeacht of er via bus, trein, vliegtuig of boot gereisd wordt.
Duty of care binnen het onderwijs
De onderwijsinstelling zal zich met regelmaat de vraag moeten stellen of haar werkwijze voldoende rekening houdt met ‘duty of care’, waarbij ik trouwens niet de stelling inneem dat het slecht geregeld is. De kritische vraag is alleen, of het zo optimaal mogelijk geregeld is. Hierin kunnen leveranciers en onderwijsinstellingen elkaar ook helpen. Te beginnen door met elkaar vast te stellen dat de belangrijkste pijler de veiligheid en dus ook de vindbaarheid van de student is.
