Heen en weer, het verhaal van chauffeur Erik.
Heen en weer
Drs P. had er jaren geleden een mega-hit mee: ‘Heen en weer’. Zing het maar niet na, het blijft immers de hele dag in je hoofd rondzingen. Op de eerste dag dat ik de pendeldienst voor GGD rijd in Weert, moet ik niet denken aan ‘heen’ gaan. Samen met twee collega’s heb ik namelijk de eer om namens Munckhof tachtigplussers met hun begeleiders vanaf een speciale parkeerplaats naar de Poort van Limburg te pendelen. Daar krijgen zij de eerste vaccinatie tegen Covid-19. Om beschermd te worden tegen het gevreesde virus. Ofwel om in leven te blijven en nog lang niet heen te gaan.
Waar ik wel continu aan moet denken is het weer. Dat is met alle sneeuw, gladheid en kou echt bar en boos. Het is aandoenlijk, ja af en toe ontroerend, om te zien hoe dochters, neven, buurvrouwen, mantelzorgers en andere begeleiders naar Weert zijn komen glibberen. Ze begeleiden met zo enorm veel liefde, zorgzaamheid en (zeker vandaag broodnodige) warmte deze kwetsbare mensen naar de taxibus.
Nadat ze door een van de veiligheidsmensen de bus in zijn geholpen, heet ik ze welkom. “Oei, een trapje”, verzucht de kleine, broze vrouw met handen zo breekbaar als porselein. “Tja, mevrouw, we hebben geen roltrap”, grap ik. “U zult het hiermee moeten doen”. Schatergelach op de achtergrond en ik weet het dan al zeker. Dit wordt een dag van kleine feestjes. Elke rit duurt pakweg acht minuten en ik zie het als een uitdaging om de mensen gerust te tellen. Met een korte uitleg, wat er gaat gebeuren. Met een grapje hier, een knipoog daar. Het werkt. Elke rit opnieuw hoor ik blije, opgewekte mensen. Op de ‘heenreis’ nog een tikje onzeker en nerveus. “U wordt zo direct bij de Poort van Limburg opgevangen door twee stoere brandweermannen”, verklap ik. “Voor veel dames komt vandaag dus een droom uit”. De vrouw met de porseleinen handen lacht in haar vuistje. “Hoor je dat, Eveline”, zegt ze tegen haar dochter. “Wordt het toch nog leuk”. Bij het uitstappen knipoogt de dochter naar mij. Mijn dag is ook weer goed.
Eenmaal op weg terug naar de parkeerplaats voel je bij veel mensen de opluchting. “Niemand gehuild?”, vraag ik, zodra ze zijn ingestapt. De ontlading in de lach. “Wel een lolly gekregen”, zegt een boomlange vent, die zijn vader onder zijn hoede heeft. Opnieuw een feeststemming in de taxibus. Bij het uitstappen vraagt de dame met de knipogende dochter: “Zie ik u 16 maart weer? Dan moet ik terug voor de tweede prik”. Nu ben ik de knipoger: “Mevrouw, dan hebben we een date!”. Moeder lacht, dochter bloost. En zo gaat dat nu al een hele week; elke rit een klein feestje. Het laat maar weer eens zien, hoe veelzijdig ons beroep als chauffeur kan zijn. De dankbaarheid en de complimenten van de passagiers geeft je enorm veel voldoening.
En het hoogtepunt tot nu toe? De chique mevrouw van 92, die, nadat ze is uitgestapt op de parkeerplaats, een vreugdedansje maakt op haar glanzend witte Nikes met het wereldberoemde logo in goudkleur uitgevoerd.
Wat een mooie mensen, wat een heerlijk vak. Weert: nu al zin om er morgen weer heen te gaan.
